Özgürlüğün gözü pek savunucusu,
İsyan ve umudun kalemi,
İnsanın insana yaptığı zulme karşı koyan,
Hayatı boyunca iki şeyden kopmadı DOĞA’dan ve HALK’tan..
O vicdanlara seslenen ve halkının vicdanı olarak yaşayan bilge bir insandı.
Evet; YAŞAR KEMAL’i ben ilk romanı İNCE MEMED’i okuyarak tanıdım.
1971’de Rahmetli Abdi İPEKÇİ Milliyettteki “HER HAFTA BİR SOHBET” köşesinde “HER HAFTA BİR SOHBET” köşesinde YAŞAR KEMAL’le yaptığı söyleşide, yazarın ilk romanının, İNCE MEMED olmadığını öğreniyoruz. İlk kitabının “BEBEK” hikayesi olduğunu bende yeni öğrendim. Ve bu kitabının, önce Fransızca’ya sonrada İngilizce’ye, İtalyanca’ya, Rusça’ya, Romence’ye ve bir çok dillere çevrildiğini bu söyleşiden anlıyoruz.
YAŞAR KEMAL şöyle diyor;
“Halka kim zulmediyorsa, etmişse,
Halkı kim eziyorsa, ezmişse,
Halkı kim sömürüyor, sömürmüşse, fevdaliterami, burjuvazi mi?
Halkın mutluluğunun önüne kim geçiyorsa, ben sanatımla ve bütün hayatımla onun karşısındayım.
Ben etle kemik nasıl bir birinden ayrılmazsa, sanatımın halktan ayrılmamasını isterim.”
Romanlarında iki kez AĞLADIĞINI söyleyen YAŞAT KEMAL. İnce MEMED ABDİ AĞA’yı öldürmeye gittiği zaman ve BİNBOĞALAK EFSANESİ’nde kadınların kol kola girip jandarmaya kutsal saydıkları yörük çadırlarını yıktırmamak için direndikleri bölüme ağlar.
